Badano reakcję na inokulację Fusarium culmorum (W.G.Smith) Sacc. trzech oplewionych gatunków rodzaju Triti­cum: T. monococcum 2n=14, T. dicoccum 2n=28, T. spelta 2n=42, na tle pszenicy zwyczajnej T. aestivum 2n=42 reprezentowanej przez trzy jare odmiany: Parabola (grupa A), oraz Frontana i Su­mai-3 (wzorce odporności na fuzariozę kłosa, FHB-Fusarium head blight). Podstawę badań stanowiły: doświadczenie polowe i doświadczenie szklarniowe. W doświadczeniu polowym, zlo­kalizowanym w Bałcynach koło Ostródy (53o36’N, 19o51’E), zastosowano inokulację łanową kwitnących kłosów pszenicy (65 BBCH) wodną zawiesiną zarodników F. culmorum – chemo­typ DON. Kontrolę stanowiły rośliny nie inokulowane. Po zbio­rze dokonano pomiarów biometrycznych 30 kłosów z poletka obejmujących: długość kłosa, zbitość kłosa, masę całego kłosa, liczbę ziaren w kłosie, masę ziaren w kłosie, udział masy ziarna w masie kłosa i masę tysiąca ziarniaków, oraz przeprowadzono analizę jakościową ziarna obejmującą zawartość: białka, tłusz­czu, włókna i popiołu w suchej masie ziarniaka. Inokulacja kło­sów spowodowała spadek wartości elementów struktury plonu u wszystkich badanych gatunków, spośród pszenic oplewionych najmniejszy spadek odnotowano u T. spelta. Zawartość składni­ków jakościowych w ziarnie pszenic po inokulacji wykazywała zarówno spadek, jak i wzrost w zależności od roku badań, ale w większości przypadków różnice pomiędzy kontrolą a inokula­cją były statystycznie nieistotne.

W doświadczeniu szklarniowym oceniono wpływ inokulacji F. culmorum na liczbę i masę siewek badanych form pszenicy, po wysiewie kłosków i odplewionych ziarniaków. Kłoski/ziarnia­ki wykładano na powierzchnię 7-dniowej grzybni F. culmorum i na powierzchnię czystej pożywki PDA. U wszystkich badanych form pszenicy po inokulacji obserwowano spadek liczby i masy siewek w stosunku do kontroli, a różnice były statystycznie istot­ne. Spośród form oplewionych najsilniej na inokulację zareago­wała T. monococcum, najsłabszą reakcję odnotowano u T. spelta po wysiewie kłosków. W obydwu doświadczeniach istotność róż­nic między średnimi oceniono na podstawie testu t-Tukeya przy poziomie istotności α = 0,05 (*) i α = 0,01 (**).