Glomaliny to glikoproteiny wytwarzane przez grzyby endomikoryzowe, opłaszczające agregaty glebowe i chroniące je przed rozbiciem. Glomaliny są wyjątkowo odporne na degradację,
trudno rozpuszczalne w wodzie, natomiast bardzo dobrze rozpuszczają się w wysokiej temperaturze (121°C; 250°F) w buforze cytrynianowym o odczynie neutralnym lub alkalicznym.
Ich ekstrahowanie z gleby wymaga prawie godzinnej sterylizacji.
Takie właściwości powodują, że glomaliny są bardzo stabilnymi związkami będącymi idealnym „płaszczem” do ochrony agregatów glebowych przed degradacją, jednak stwarzają duże trudności w poznaniu i ustaleniu ich dokładnej budowy.
Celem niniejszej pracy było wykazanie obecności glomalin ogólnych i łatwoekstrahowalnych w glebach pochodzących z różnych systemów uprawy pszenicy ozimej.
Próbki gleb pobrano spod pszenicy ozimej odmiany Sukces (S) i odmiany Roma (R) uprawianych w trzech systemach: ekologicznym (E), integrowanym (I) i monokulturze (M) w Stacji Doświadczalnej IUNG-PIB w Osinach (woj. lubelskie). Poszczególne systemy charakteryzowały się odmiennym zmianowaniem oraz właściwymi dla danego systemu zabiegami agrotechnicznymi. W próbkach glebowych oznaczono zawartość glomalin oraz aktywność biologiczną gleb wyrażoną zarówno liczebnością drobnoustrojów glebowych, jak i aktywnością enzymatyczną. Wykazano, iż ilość wytwarzanych przez grzyby AMF glomalin
zależała m.in. od systemu uprawy gleby oraz nie korelowała z zawartością węgla ogólnego i azotu w glebie. W systemie ekologicznym produkcja glomalin i ich występowanie w glebie były znacznie większe niż w systemie integrowanym i monokulturze.